Σε όλη την προσπάθεια ανασυγκρότησης του κινήματος, συναντάμε συνεχώς συναγωνιστές που, δυστυχώς, δεν έχουν περάσει στο επόμενο επίπεδο προσωπικής επανάστασης. Δεν έχουν ξεπεράσει το φυσιολογικό συναίσθημα του πατριωτισμού για να οχυρώσουν τη σκέψη τους με μια συνειδητή ιδεολογία. Έτσι, μένουν ανήμποροι να αντικρούσουν τις ανοησίες που κυκλοφορούν, με αποτέλεσμα όλα να γίνονται συζητήσιμα και διαπραγματεύσιμα, λες και τα ζητήματα δεν έχουν ξεκαθαριστεί στον τόπο και τον χρόνο που έπρεπε. Καταλήγουμε να εξηγούμε τα βασικά, σαν να βρισκόμαστε σε τάξη δημοτικού σχολείου! Γι’ αυτό αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε τη σειρά «Απλά Ιδεολογικά Μαθήματα», αρχίζοντας με ένα θέμα που έχει κουράσει: Τη σύγχυση μεταξύ της ιδεολογίας του φασισμού και της κοσμοθεωρίας του εθνικοσοσιαλισμού.Οι φασίστες, οι skinheads, οι Oi, οι punks, οι αριστερόστροφοι ή δεξιόστροφοι εθνικιστές, οι συντηρητικοί και λοιπές υποκουλτούρες δεν αποτελούσαν, δεν αποτελούν και δεν θα αποτελέσουν ποτέ κομμάτι της εθνικοσοσιαλιστικής κοσμοθεώρησης! Σκοπός μας είναι να αποσαφηνίσουμε τη διαφορά, όχι διότι μας αρέσει να κάνουμε εχθρούς, αλλά αντίθετα είναι χρέος μας να προστατεύσουμε από την προπαγάνδα τους συναγωνιστές!
Ιστορικές Ρίζες και Εξέλιξη
Ο φασισμός γεννήθηκε στην Ιταλία του Μεσοπολέμου, υπό τον Μπενίτο Μουσολίνι, έναν πολιτικό νάνο με αριστερές καταβολές. Ξεκίνησε ως σοσιαλιστής, συντάκτης της εφημερίδας “Εμπρός”! και εκδότης της “Ταξικής Πάλης”. Η καριέρα του περιλάμβανε διώξεις για αντιπολεμική δράση, φυλακίσεις και μετανάστευση στην Ελβετία για να αποφύγει τη στρατιωτική θητεία. Επηρεασμένος από τη νιτσεϊκή φιλοσοφία, τον συνδικαλισμό του Ζορζ Σορέλ και τον φουτουρισμό, ίδρυσε τις «Ομάδες Μάχης» το 1919, οργανώνοντας την Πορεία προς τη Ρώμη το 1922. Το σύμβολο του φασισμού, οι φάσκες—δέσμες ράβδων με έναν πέλεκυ—αποτύπωνε την «ισχύ δια της ενώσεως», εμπνευσμένη από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (οι αυτοκρατορίες εξ ορισμού είναι πολυπολιτισμικές). Ο φασισμός ήταν, κρατοκεντρικός, χωρίς φυλετική βάση. Ο Μουσολίνι δήλωνε: «Ράτσα δεν υπάρχει, είναι συναίσθημα, όχι πραγματικότητα» (Συζητήσεις με τον Εμίλ Λούντβιχ), υπονοώντας ότι η εθνική ταυτότητα βασίζεται σε τεχνητές αξίες, όχι στη βιολογία.
Ο ιδεολογικός θεμελιωτής του φασισμού ήταν ο Τζοβάνι Τζεντίλε, ο «ινστρούκτορας» πίσω από τη θεωρητική του συγκρότηση. Ο Τζεντίλε, μέσω του «πραγματικού ιδεαλισμού», έθεσε το κράτος δηλαδή μια τεχνική κατασκευή ως την απόλυτη έκφραση της ανθρώπινης βούλησης, υποτάσσοντας το άτομο και κάθε αξία στη συλλογική εξουσία. Στο Δόγμα του Φασισμού (1932), που συνέγραψε με τον Μουσολίνι, περιέγραψε το κράτος ως «σύνθεση όλων των αξιών», που ερμηνεύει και ελέγχει τη ζωή του λαού. Αυτή η κρατολαγνεία, εμπνευσμένη από τον Εγελιανισμό, απέρριπτε τον φυσικό νόμο της φυλετική συνοχής ως συνδετικό κρίκο της κοινωνίας, προσπαθώντας να ενώσει για την πρόοδο του κράτους, λες και απασχολεί κανέναν μια Ιταλία του μεσοπολέμου ή μια Ελλάδα του 2025 που ως κράτος θα άκμαζε αλλά θα την κατοικούσαν… εξωγήινοι.
Ο φασισμός δεν περιορίστηκε στην Ιταλία. Στην Ισπανία, ο φαλαγγισμός του Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ριβέρα και του Φρανθίσκο Φράνκο συνδύαζε εθνικισμό και καθολικισμό. Στην Πορτογαλία, το «Νέο Κράτος» του Σαλαζάρ προωθούσε κρατισμό και παραδοσιακές αξίες. Στη Βραζιλία, ο Ιντεγκραλισμός του Πλίνιο Σαλγκάδο εξυμνούσε την κρατική ενότητα. Όλα αυτά τα κινήματα, αν και πρακτικά, στερούνταν της οργανικής βάσης που χαρακτηρίζει τον εθνικοσοσιαλισμό.
Ο εθνικοσοσιαλισμός, αντίθετα, αναδύθηκε στη Γερμανία της δεκαετίας του 1920, μέσα από το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (NSDAP) υπό τον Αδόλφο Χίτλερ, αλλά δεν γεννήθηκε εκεί. Η γέννηση του εθνικού κοινωνισμού, ήταν στους πρόποδες του Ταϋγέτου, οι ιδεολογικοί πρόδρομοι του εθνικοσοσιαλισμού, όπως ο Άρθουρ ντε Γκομπινό και ο Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν, επηρεάστηκαν βαθιά από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, ιδιαίτερα από τον Πλάτωνα, τον Λυκούργο και τον Αριστοτέλη. Ο Πλάτων, με την ιδέα της ιδανικής πολιτείας και την ιεραρχική οργάνωση της κοινωνίας, ενέπνευσε την έννοια μιας αριστοκρατίας που καθοδηγεί τη «φυλετική κοινότητα». Ο Λυκούργος, νομοθέτης της Σπάρτης, θεωρήθηκε πρότυπο για την πειθαρχία, τη φυλετική ομοιογένεια και τη στρατιωτική αρετή, στοιχεία που οι πρόδρομοι έβλεπαν ως βάση μιας ισχυρής κοινωνίας. Ο Αριστοτέλης, με τη θεωρία του για τη φυσική ανισότητα και την αριστοκρατική διακυβέρνηση, παρείχε φιλοσοφική βάση για την ιδέα της φυλετικής υπεροχής, επηρεάζοντας την αντίληψη ότι η «αρία φυλή» είχε πεπρωμένο να κυριαρχήσει, όπως αργότερα διατύπωσαν ο Χίτλερ και ο Ρόζενμπεργκ. Το Ο Αγών Μου εξυμνούσε την «αρία φυλή» ως δημιουργό της ιστορίας. Στη Ρουμανία, ο Σιδηρούς Φρουρός του Κορνέλιου Κοντρεάνου συνέδεε τη «φυλετική ψυχή» με την ορθοδοξία. Στη Νορβηγία, ο Βιντκουν Κουίσλινγκ προωθούσε φυλετικές ιδέες, ενώ στην Ουγγαρία, το Κόμμα των Σταυρωμένων Βελών έδινε έμφαση στη φυλετική καθαρότητα. Αυτά τα κινήματα, αν και προσαρμοσμένα τοπικά, διατηρούσαν την οργανική φυλετική βάση.
Κοινωνική Δομή και Ιδεολογία
Ο φασισμός δέχτηκε εν τη δημιουργία του την μαρξιστική κοινωνική αντίληψη των τάξεων, και επιδίωκε την ενοποίηση τους υπό του κράτους, μια τεχνητή προσέγγιση που στερούνταν βάθους. Το «συνολικό κράτος» του Μουσολίνι απαιτούσε την υποταγή του ατόμου, ανεξαρτήτως φυλής. Στην Ισπανία, ο Φράνκο χρησιμοποίησε Μαροκινούς στρατιώτες για να καταστείλει αντιφρονούντες, αποδεικνύοντας ότι η φυλή υποχωρούσε μπροστά στο κράτος. Στην Πορτογαλία και τη Βραζιλία, η κρατική ενότητα υπερτερούσε. Οι φασίστες και οι αντιφασίστες, υποταγμένοι στην κρατοκεντρική λογική, θυμίζουν την αρχαία Ρώμη, όπου το κράτος ήταν υπέρτατο.
Ο εθνικοσοσιαλισμός οικοδομήθηκε πάνω στη φυσική αλήθεια: Την φυλή, αντλώντας από τη φυσική τάξη. Η «λαϊκή κοινότητα» απαιτούσε φυλετική καθαρότητα, αποκλείοντας όσους δεν ανήκαν στη φυλή, όχι από μίσος, αλλά από την πεποίθηση ότι η φυλετική ψυχή είναι η βάση του πολιτισμού. Ο εθνικοσοσιαλισμός απέρριψε την έννοια της ταξικής πάλης, όπως την όριζε ο μαρξισμός, γιατί θεωρούσε τη φυλή, και όχι την κοινωνική τάξη, ως το θεμέλιο της ανθρώπινης οργάνωσης. Εμπνευσμένος από την αρχαιοελληνική αντίληψη της οργανικής κοινότητας, όπως στη αρ. Σπάρτη, θεωρούσε ότι οι ταξικές διαιρέσεις τεχνητά διασπούν την εθνική ενότητα, υπονομεύοντας τη φυλετική συνοχή. Αντί για σύγκρουση, προωθούσε την «λαϊκή κοινότητα» (Volksgemeinschaft), όπου όλοι οι άριοι συνεργάζονταν αρμονικά, ανεξαρτήτως οικονομικής θέσης, για την ενίσχυση της φυλής. Αυτή η οργανική προσέγγιση, που έβλεπε την κοινωνία ως ενιαίο σώμα, αντλούσε από την πλατωνική ιδέα της αρμονίας και απέρριπτε την ταξική πάλη ως διεθνιστική ιδεολογία που αποδυνάμωνε το έθνος.
Στη Ρουμανία, ο Σιδηρούς Φρουρός έβλεπε τη φυλή ως πνευματική ουσία, ενώ στην Ουγγαρία, τα Σταυρωμένα Βέλη προστάτευαν την «ουγγρική ψυχή». Η φυλετική ιδεολογία διαπερνούσε κάθε πτυχή της ζωής, από την εκπαίδευση μέχρι την τέχνη, δημιουργώντας μια αρμονική κοινωνία, εμπνευσμένη από τη Σπάρτη, σε αντίθεση με την τεχνητή ενοποίηση του φασισμού.
Ο πίνακας του Ζακ-Λουί Νταβίντ «Οι ραβδούχοι φέρνουν στον Βρούτο τα σώματα των υιών του» (1789) αποτυπώνει την αντίθεση. Ο Βρούτος θυσίασε τα παιδιά του για το κράτος, συμβολισμένο από τις φάσκες, αποδεικνύοντας τη φασιστική λογική. Ένας Εθνικοσοσιαλιστής θα προτιμούσε την εξορία μαζί με την οικογένειά του, καθώς η φυλή είναι ιερή, αντλώντας από την ελληνική αντίληψη της κοινότητας ως βιολογικής ενότητας. Αυτή η οργανικότητα δίνει στον εθνικοσοσιαλισμό φυσική υπεροχή έναντι του φασισμού.
Οικονομικές Πολιτικές
Οι οικονομικές πολιτικές του Μπενίτο Μουσολίνι στην Ιταλία, κατά τη διάρκεια του φασιστικού καθεστώτος (1922-1943), βασίζονταν στον κορπορατιβισμό, ένα σύστημα που αποσκοπούσε στην ενοποίηση εργατών και εργοδοτών υπό κρατικό έλεγχο, αποτρέποντας τις ταξικές συγκρούσεις. Το κράτος δημιούργησε «κορπορατσίες», οργανώσεις που εκπροσωπούσαν διάφορους κλάδους, για να συντονίζει την παραγωγή και να εξασφαλίζει την εθνική αυτάρκεια (autarchia), ιδιαίτερα μετά τις κυρώσεις της Κοινωνίας των Εθνών λόγω της εισβολής στην Αιθιοπία (1935). Επενδύσεις σε δημόσια έργα, όπως η αποξήρανση των βάλτων του Ποντίνου και η κατασκευή αυτοκινητοδρόμων, ενίσχυσαν την απασχόληση, ενώ η ιδιωτική ιδιοκτησία διατηρήθηκε, αλλά υπό αυστηρή κρατική εποπτεία. Παρά τις φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις, η ιταλική οικονομία παρέμεινε αδύναμη, με χαμηλή βιομηχανική παραγωγικότητα και εξάρτηση από ξένες πρώτες ύλες, αποτυγχάνοντας να ανταγωνιστεί τις μεγάλες δυνάμεις.
Ο εθνικοσοσιαλισμός ανέπτυξε μια οικονομία που υπηρετούσε τη φυλετική επανάσταση. Οι οικονομικές πολιτικές του εθνικοσοσιαλισμού στη Γερμανία (1933-1945) στόχευαν στην ταχεία ανασυγκρότηση και την πολεμική ετοιμότητα, με τη φυλετική ιδεολογία να καθορίζει τις προτεραιότητες. Υπό τον Υπουργό Οικονομίας Χιάλμαρ Σαχτ (1934-1937), εφαρμόστηκαν μέτρα όπως η κατασκευή αυτοκινητοδρόμων (Autobahnen), που όχι μόνο μείωσαν την ανεργία αλλά και ενίσχυσαν τη στρατηγική υποδομή και βελτίωσαν την καθημερινότητα του λαού. Ο Σαχτ προώθησε το σχέδιο για έλεγχο και ελαχιστοποίηση των εισαγωγών, ενώ η αυτοκινητοβιομηχανία, με την ίδρυση της Volkswagen υπό την εποπτεία του Φέρντιναντ Πόρσε, έλαβε έμφαση για τη μαζική παραγωγή του «αυτοκινήτου του λαού» (Volkswagen Käfer) με στόχο το “ένα αυτοκίνητο σε κάθε εργάτη”. Ο Χέρμαν Γκέρινγκ, υπεύθυνος του Τετραετούς Σχεδίου (1936-1940), ενίσχυσε τη βιομηχανία μέσω συνεργασιών με εταιρείες όπως η Krupp. Ο Υπουργός Εργασίας Ρόμπερτ Λέι διαχειρίστηκε το Γερμανικό Εργατικό Μέτωπο, αντικαθιστώντας τα συνδικάτα, ενώ ο τουρισμός, με ξενοδοχεία και προγράμματα όπως το «Kraft durch Freude», προωθήθηκε για την ενίσχυση της «λαϊκής κοινότητας».
Μεταφυσικές Διαστάσεις / Φιλοσοφικές Βάσεις
Ο φασισμός, με τον Τζεντίλε ως «ινστρούκτορα», βασίστηκε στον Εγελιανισμό, θεωρώντας το κράτος αυτοσκοπό. Η «ράτσα» ως συναίσθημα αποκάλυπτε την επιφανειακότητά του. Ο φασισμός παρέμεινε και παραμένει μεταφυσικά φτωχός. Ο Μουσολίνι εξυμνούσε το κράτος, αντλώντας από τη Ρώμη, χωρίς πνευματικό βάθος. Η θρησκεία χρησιμοποιήθηκε εργαλειακά, όπως στη Συνθήκη του Λατερανού. Στην Ισπανία και την Πορτογαλία, ο καθολικισμός ενίσχυε τον κρατισμό.
Ο εθνικοσοσιαλισμός,, δεν περιορίστηκε σε μια απλή πολιτική κίνηση, αλλά αποτέλεσε μια σύνθεση φιλοσοφικών, μεταφυσικών και ιστορικών ρευμάτων, που άντλησε από έναν ευρύ καμβά στοχαστών, από την αρχαιότητα μέχρι τον 19ο αιώνα, για να θεμελιωθεί ως κοσμοθεωρία. Για να αντιληφθούμε το βάθος, την ποιότητα και την έκταση της μεταφυσικής διάστασης του εθνικού κοινωνισμού, αν και είναι ένα ζήτημα που δεν απευθύνεται σε όλους. Πρέπει να μελετήσουμε ενδελεχώς,
Τον Λυκούργο: Ο νομοθέτης της Σπάρτης, δεν ήταν φιλόσοφος με τη στενή έννοια, αλλά η κληρονομιά του, όπως καταγράφηκε από τον Πλούταρχο, είχε τεράστια επίδραση. Η σπαρτιατική κοινωνία, με την έμφαση στη φυλετική ομοιογένεια, τη στρατιωτική πειθαρχία και την ευγονική, δεν θα υπήρχε χωρίς τον νομοθέτη της. Ο Χίμλερ, ιδιαίτερα, έβλεπε τη Σπάρτη ως πρότυπο για την SS, ενώ η λυκουργική ιδέα της κοινής ιδιοκτησίας και της ισότητας μεταξύ των ομοίων επηρέασε την απόρριψη της ταξικής πάλης. Ο Αριστοτέλης, με τη θεωρία του για τη φυσική ανισότητα (έργο: Πολιτικά). Ο Ηράκλειτος, αν και λιγότερο προφανής, είχε σημαντική επιρροή μέσω της έννοιας της σύγκρουσης ως δημιουργικής δύναμης («Πόλεμος πατήρ πάντων»). Ο Ρόζενμπεργκ, στο Ο Μύθος του 20ού Αιώνα (1930), χρησιμοποίησε την ηρακλείτεια ιδέα της αέναης ροής και της διαλεκτικής πάλης σε αρκετά σημεία στο έργο του. Ο Γιόχαν Γκότλιμπ Φίχτε, με τις Ομιλίες προς το Γερμανικό Έθνος (1808), ήταν καθοριστικός. Η ιδέα του Φίχτε για το γερμανικό έθνος ως πνευματική και πολιτιστική ενότητα, με μοναδικό πεπρωμένο, επηρέασε την εθνικοσοσιαλιστική αντίληψη της «αρίας ψυχής». Η έμφασή του στην εθνική αυτοσυνειδησία και την εκπαίδευση ως μέσο αφύπνισης ενέπνευσε το καθεστώς. Ο Γκέοργκ Βίλχελμ Φρίντριχ Χέγκελ, αν και πιο έμμεσα, επηρέασε μέσω της διαλεκτικής του και της έννοιας του «πνεύματος του λαού» (Volksgeist). Ο Φρίντριχ Νίτσε και έννοια του «υπεράνθρωπου» (Übermensch), και την απόρριψη της χριστιανικής ηθικής και η εξύμνηση της δύναμης και της θέλησης (Wille zur Macht). Ο Καρλ Γκουστάφ Γιουνγκ, αν και όχι άμεσα συνδεδεμένος, επηρέασε μέσω της θεωρίας του για το συλλογικό ασυνείδητο. Οι εθνικοσοσιαλιστές ερμήνευσαν την ιδέα του «φυλετικού αρχετύπου» ως απόδειξη της «αρίας ψυχής». Ο Γκουίντο φον Λιστ και ο Γιόργκ Λαντς φον Λίμπενφελς, μέλη του αυστριακού αποκρυφιστικού κινήματος, εισήγαγαν την έννοια της «αρειοσοφίας», συνδυάζοντας φυλετισμό και μυστικισμό. Το περιοδικό Ostara του Λαντς, ενώ ο Λιστ συνέδεσε τη σβάστικα με την «αρία» κληρονομιά. Η ίδια η σβάστικα αν μελετηθεί: ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΟΛΑ.
Κλείνοντας, πρέπει να ειπωθεί πως κατανοούμε την λύσσα του κράτους, του παρακράτους, και των προπαγανδιστών του, να προσπαθούν να μας ταυτίσουν με ένα ιδεολογικό ρεύμα, που μαστίζεται από “πραγματισμό”, και προσπαθεί να σκοτώσει τα μαρξιστικά κατάλοιπα των δημιουργών του. Δυστυχώς για αυτούς, από τους πρόποδες του Ταϋγέτου στο 800 π. Χ. έως στην Ευρώπη των εθνών και των πατρίδων όποτε και αν αυτό πραγματοποιηθεί, υπάρχει μια θεώρηση του κόσμου που απαντά σε όλα! Και ονομάζεται εθνικός κοινωνισμός!
Έως την τελική νίκη…
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ
Από την ιδέα έως την πράξη απόσταση πολλών ετών φωτός.
Για κάποιους σίγουρα, για τους ες που κάνουν την ιδέα πράξη και βίωμα όχι.
Πρέπει να γραφτεί και κείμενο για την αντίθετη σχέση μεταξύ Εθνικού Κοινωνισμού και του Εβραιοχριστιανισμού.
τι σας φταίει ρε μεγάλε τόσο πολύ ο χριστιανισμός; χριστιανοί ανατινάζονται; χριστιανοί σας βιάζουν τις κόρες; Στο 2025 είναι η ΠΙΟ ΦΙΛΗΣΥΧΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ τι σε ενοχλεί; Άντε και έγραψαν… τι θα αλλάξει; Τι θες να πετύχεις;;