Λίγο μνημόσυνο, λίγο θρήνος, αρκετή κλάψα, και ο χρόνος περνάει. Να λέμε ότι κάτι κάνουμε.
Εδώ και χρόνια παρακολουθούμε την αγαπημένη συνήθεια των “αρχηγίσκων / ιερών γερόντων” στον εθνικιστικό χώρο.
Αυτοί που τόσα έχουν κάνει, και τόσο διαβασμένοι είναι (κατ’ ομολογία τους), έχουν μετατρέψει ένα κίνημα αποτελούμενο από μαχόμενους νέους πλέον, να μοιάζει με συνάθροιση του γηροκομείου της νεαπόλεως, και η μόνη έξοδος τους από το ζεστό μικρο-αστικό σαλονάκι τους είναι για να καταθέσουν κάποιο στεφάνι.
Βέβαια η εμμονή παραμονής στο παρελθόν, και στην αίγλη που προσφέρουν οι άξιοι πρόγονοί μας, είναι λογική και εξηγείται ψυχολογικά από μια ηλικία και μετά. Αλλά δεν μπορεί να αποτελέσει τη μοναδική δράση ενός κινήματος που αντιστέκεται σε έναν παγκόσμιο δυνάστη.
Ενώ η τιμή στους νεκρούς μας είναι σημαντική, η αποκλειστική προσήλωση σε αυτήν αποτελεί προσπάθεια διαφυγής από τις πραγματικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η φυλή μας σήμερα. Η ιστορία δεν είναι μόνο ένας τόπος τιμής και μνήμης, αλλά και ένας καθρέφτης που αντανακλά τις διακυμάνσεις και τις ανάγκες της κοινωνίας. Το κίνημα που αρνείται να αναγνωρίσει αυτές τις ανάγκες και να δράσει αναλόγως, καταδικάζεται στον αφανισμό.
Η αποτυχία ενός κινήματος να προσαρμοστεί στη σύγχρονη πραγματικότητα και να αγκαλιάσει τις πραγματικές ανάγκες του λαού οδηγεί στην απώλεια της αξιοπιστίας του και τη μείωση της επιρροής του.
Το μέλλον ανήκει σε εκείνους που είναι έτοιμοι να δράσουν, όχι μόνο να μνημονεύουν. Βέβαια παρατηρούμε επίσης και το σύνδρομο κατωτερότητας ενός σωστού υποτακτικού, γιατί η “αλλεργία” αυτών των ανθρώπων να θυμηθούν τις χιλιάδες νίκες της φυλής μας, όχι μόνο τους νεκρούς της, αποτελεί έναν προβληματισμό που δεν πρέπει να αγνοηθεί.
Οι νίκες της φυλής μας πρέπει να είναι η πηγή έμπνευσης και υπερηφάνειας για όλους, όχι μόνο για να συγκρατούμε το παρελθόν, αλλά και για να καθορίσουμε το μέλλον.
Εμείς ως αυτόνομοι εθνικιστές, αντιδρούμε ενάντια σε αυτή τη σαπίλα, με μια προσέγγιση που εστιάζει στις νίκες της φυλής και στην τιμή των ηρώων μας! Μέσα από αυτήν την πράξη, αναδεικνύουμε το δρόμο για ένα κίνημα ριζοσπαστικό, μαχητικό και σύγχρονο! Ένα κίνημα που προσδοκά στο να εμπνεύσει τον σύγχρονο Έλληνα και να του θυμίσει πως ο άριος άνθρωπος είναι σπουδαίος και στην μάχη!
Τη νίκη θα την κατακτήσουμε, όντας οργανικά μέλη της κοινωνίας μας, όχι με εφηβική στείρα κριτική ή με γεροντικό μεμψίμοιρο συμβιβασμό, αλλά με αγώνες και πειθαρχία! Και πάνω απ’ όλα, πίστη στην ιδέα.
